MANNEN IN EEN HEMD ZIJN VIES

Ik vind nogal wat dagelijkse dingen in het leven vies. Zoals verdwaalde flardjes toiletpapier rondom de wc-pot. Vastgekoekte klodders curry op het aanrecht. Dode diertjes. Vrouwen met nadrukkelijke rode lippenstift vind ik ook verre van aantrekkelijk. Wat te denken van leeggeschraapte bakken aardappelgratin bij een lopend buffet. Of die vettige metalen palen in het openbaar vervoer waar je jezelf aan moet vasthouden. Afgekloven nagels. Het roostertje van de spoelbak met daarin de samengeklonterde potpourri van afgespoelde etensresten. Krioelende maden in de container. Lang sluik haar waar een stukje oor uitsteekt. Zwetende hardlopers die je tegemoetkomen op een fietspad.

Kortom, ik vind nogal wat dingen onsmakelijk. Maar niets bezorgt mij meer rugrillingen dan zwetende kleuters in een hemd. Binnenspeeltuinen zijn dan ook een ware hel voor mij. Zo’n grote galmende hal vol ruftende schoentjes en gedragen sokjes. En dus dampende rode hoofdjes vol zweet, het bovenlijfje enkel bedekt door een stukje onderkleding. Waarom ik daar zo’n afkeer van heb? Geen idee. Het zit ’m denk ik vooral in dat minimalistische kledingstukje. Want ik vind volwassen mannen met een hemd op een fiets ook vies. En mannen in een hemd in de supermarkt. En mannen in een hemd op het terras. Ik vind een hemd gewoon geen kledingstuk dat ontworpen is voor publiekelijke gelegenheden. Sowieso kijk ik qua kledingkeuze steeds vaker mijn ogen uit. Natuurlijk bepaalt iedereen helemaal zelf wat hij of zij aantrekt, het lijkt echter of we onszelf steeds slechter weten te kleden voor gelegenheden. Want je gaat toch niet een joggingpak naar een restaurant? Of in een spijkerbroek en T-shirt naar een uitvaart? Je hebt toch wel één bloesje in de kast hangen? Desnoods eentje met korte mouwen en ruitjesmotief.

En hoe warmer het buiten wordt, hoe slechter we onszelf lijken te presenteren. Afgelopen weken trof ik bij mijn voorstellingen bijvoorbeeld ook aardig wat modeflaters aan. En ik verwacht heus niet dat mijn publiek in rokkostuum en lange jurken met hoeden naar het theater komt. We leven tenslotte niet meer in de jaren 30 van de vorige eeuw. Maar in een korte broek met pet en flipflops op rij 1 komen zitten? Serieus?

Ik snap dat het thuis een prima idee leek, een lekker luchtig avondje uit. Echter, ik kan vervolgens anderhalf uur lang mijn ogen niet afhouden van dat manspreadende korte broekje met daaronder twee harige benen. Ik denk ook vaak dat ik het een beetje ruik, hoewel dát hoogstwaarschijnlijk tussen mijn oren zit.

Dat accepteer ik dan allemaal nog. Mensen moet je namelijk te allen tijde in hun waarde laten. Maar mocht het ooit zover komen dat ik het podium betreed en er zit iemand op rij 1 in een hemd dan draai ik per direct om en ben ik er weg van. Dan weten jullie dat alvast. Want dat vind ik gewoon bah.

Terug naar het overzicht