RUUD IS GENAAID, HARD EN VAN ACHTEREN

De seconden na een orgasme zijn voor een man verwarrend. Eerst het euforisch gevoel, de ontlading, de geluksprikkels, en de endorfine en dopamine die vrijkomt in de hersenen. Het zijn momentjes waarin je je mentaal volledig afsluit van je omgeving. Waarin je opgaat in een roes van geluk. Direct daarna begint echter vrij snel het mentale herstel. De controle die je heel even volledig kwijt was moet namelijk terugkeren. En snel ook. Want we denken als mensen misschien dat we jagers zijn, maar wij zijn nog steeds prooidieren. Op onze hoede voor laffe aanvallers in onze rug. De dekking die we even hebben losgelaten moet teruggevonden worden. Zonder onze wapens zijn we namelijk kansloos tegen vijandige klauwen en scherpe tanden. En dus keren wij ons als mannen in de momenten na het orgasme instinctief af van de partner en de situatie.

De gewonnen bekerfinale tegen Ajax was Ruuds orgasme. Er werd euforisch gefeest, geproost, gelachen en zelfs een beetje gedanst. De sores waren voor heel even uit beeld. Er kwamen geluksprikkels vrij en golven van endorfine. Maar die ontlading duurde slechts kort. De focus op de realiteit moest terugkeren bij de trainer. De aanvallers stonden blijkbaar klaar om, opnieuw, messen in de rug te steken. Hij was een prooi en dat voelde hij aan alles.

Mensen zijn groepsdieren. Willen gezien worden, geaccepteerd, gehoord en vertrouwd. Hebben er veel, zo niet alles, voor over om bij hun groep te mogen blijven horen. Om niet verstoten te worden. Zoals harde kern supporters over grenzen gaan om geaccepteerd te blijven binnen hun kudde. Zoals spelers en stafleden er alles voor over hebben om hun plek in de hiërarchie te bewaken. En zoals zaakwaarnemers en vertrouwenspersonen hun rol in het cirkeltje van schimmige tweeledige belangen willen handhaven. Iedereen wil deel uit blijven maken van hun eigen vertrouwde groepje. Maar dat vertrouwde familiegevoel is blijkbaar al tijden ver te zoeken bij PSV. Er werd gestookt en gelekt. Het vertrouwen in rugdekking van zijn groep was volledig verdwenen bij Ruud.

In de daaropvolgende herstelperiode bleek een nieuw orgasme dan ook niet mogelijk.En als emotioneel en instinctief persoon trek je dan je conclusies. Wellicht volgens omstanders te snel, te individualistisch of te ondoordacht. Maar het komt voort uit de emotie van het zich niet gezien en gehoord voelen.

Ik vind het vooral pijnlijk en verdrietig dat de familieclub waar wij ons als supporters in herkennen, blijkbaar een familie lijkt geworden van intriges en vetes. Met roddelende tantes en insinuerende ooms. Zoals ik het zie is Ruud genaaid. Hard en van achteren. Door wie zullen we waarschijnlijk nooit weten, en misschien is dat maar beter ook.

Laten we voor nu hopen dat de hele familie met de kerst weer gezellig aan 1 tafel kan zitten. En gezamenlijk en oprecht kan proosten op de behaalde wintertitel Terug naar het overzicht