OP VAKANTIE IN LE DERRIÈRE COIN

Mijn vrouw en ik vinden het belangrijk dat onze kinderen tijdens onze vakanties andere culturen leren kennen, en dat ze zich leren redden in een vreemde taal. En dus verblijven we momenteel met ons gezin in de nog volledig authentieke regio Le Derrière-Coin. Bij u wellicht beter bekend onder de lokale naam ‘de Achterhoek’. Een landelijke streek die zich kenmerkt door een agrarische bevolking en een ietwat overdreven hoeveelheid omgekeerde Nederlandse vlaggen langs de wegen. Wat op zich goed uitkomt omdat de kinderen daarmee écht het gevoel van buitenland krijgen

De bevolking van het dorpje leeft eenvoudig en is tevreden met weinig. Wat zich vooral kenmerkt door de aanwezigheid van zowel een Action, Lidl, Ter Stal Mode, Aldi én een Zeeman. Alles op loopafstand van elkaar in het gezellige en praktische centrum.

Als we er plaatsnemen op het terras worden we aangesproken in het Duits. Vooral grappig als de serveerster aan onze oudste zoon vraagt of hij wellicht water lust. “Wasser?” vraagt ze. “Niks. Hoezo?” reageert onze puber verbaasd. Lachen natuurlijk. Maar dat lachen vergaat mij als ik de 6 broodjes en drankjes wil afrekenen. De serveerster begint driftig te kriebelen in haar notitieblokje. “Ik heb sjans denk ik” fluister ik in het oor van mijn vrouw “Want volgens mij schrijft ze haar telefoonnummer erbij.” Als ik de rekening bekijk moet ik echter bijna huilen. “Wasser?” vraagt mijn vrouw. “Ja lekker…” stamel ik. Het ‘telefoonnummer’ blijkt namelijk het af te rekenen bedrag.

Deze blinde horeca-factuur-paniek heb ik voor het laatst meegemaakt als jongvolwassene. Ik maakte destijds de fout om met mijn vriendin te gaan lunchen aan de voet van de Eiffeltoren. Ik wilde me niet laten kennen. “Wil je écht hier wat eten schatje? Tuurlijk doen we dat!” Een complete maand studiefinanciering werd er binnen een uur omgezet in potentiële poep. Het simpele mandje brood deed pain aan mijn portemonnee. En voor wat boter wilden ze ook al extra beurre. En eau eau eau wat was dat flesje water schofterig duur. Laten we het erop houden dat de Parijs-kwaliteit verhouding ver te zoeken was. Maar dát werd absoluut gecompenseerd door de fantastische ligging van het etablissement. Nu echter zitten we op een zielloos terras in de Achterhoek. Met uitzicht op de Takko Fashion, twee leegstaande winkelpanden en een Loempia tentje. Jankend reken ik de lunch af. “Een tipp vielleicht?” vraagt de serveerster met uitgestoken hand, die blijkbaar alweer vergeten is dat we gewoon Nederlanders zijn. “Jasicher” antwoord ik “Die preizen ein bischen umlaag. Daß ist mein tip.”

Als we chagrijnig terugrijden naar het vakantiepark merkt mijn vrouw op: “Ach weet je Rob, het biedt ook voordelen. We hoeven voortaan niet meer naar het buitenland. Jezelf een poot laten uitdraaien door de horeca kan ook prima dicht bij huis.”

Terug naar het overzicht