MEISJESFEESTJES ZIJN KAPOTMAKERIJ

Afgelopen week was mijn dochter jarig. En na jaren van louter jongensfeesten moeten mijn vrouw en ik er nu dan toch écht aan geloven, een meiden-kinderfeestje.

En het is wennen. Jongens duw je namelijk naar buiten met een bal of wat nerf-pistolen. Friet en frikandellen ter afsluiting, en klaar. Dat er bij acht meiden een ander soort energie loskomt, merkten we al bij het uitpakken van de cadeautjes. ,,OH MAI KOT LIESE, EEN KLEURBOEK.’’ Begeleid door acht dramatische handpalmpjes tegen het voorhoofd. Het eetmoment is al even hysterisch. ,,We gaan zo zelfgemaakte pannenkoeken eten want mijn papa was vroeger Brabants Kampioen pannenkoeken bakken. Toch papa?” Ik heb dat mijn kinderen namelijk ooit wijsgemaakt: ,,Jazeker! De beker ligt nog bij oma op zolder.” Net zoals ze er heilig van overtuigd zijn dat ik verliezend finalist was bij het WK Achteruitfluiten in de gewichtsklasse tot 120 kg, en dat ik op het WK kietelen in de kwartfinale ben uitgeschakeld door een Portugees met nota bene één hand. ,,Sjeezis Papa! Hoe kun je nou verliezen van een man met maar één hand???’’

Onder luid gejuich en gekrijs bak ik een stapel van mijn vermaarde en prijswinnende pannenkoeken voor de dames. Vooral mijn specialiteit, de spectaculaire airflip met dubbele axel, kan op veel bijval rekenen. ,,OH MAI KOT, DIE PANNENKOEK WAS BIJNA TEGEN HET PLAFOND! OH MAI KOT.’’ En: ,,Mogen we echt alles op de pannenkoek doen wat we willen, papa van Liese?” ,,Tuurlijk meiden, het staat ervoor. Pak maar wat je lust.”

En dus schuiven mijn vrouw en ik tien minuten later acht half aangevreten pannenkoeken, met een rijkelijk ambitieuze vulling van slagroom, kruidnoten en strooikaas, op een bordje voor onze hond. Nadat alle portretjes eindelijk de juiste jas gevonden én aangetrokken hebben, vertrekken we met inmiddels enige haast richting de bioscoop in Eindhoven. De autorit blijkt één grote luidruchtige trip down memory lane. Want de route is blijkbaar exact dezelfde als de route naar ieders oma, vakantie én zwemles. ,,WATTEFOK. DEZE WEG KEN IK! ECHT HOOR. OH MAI KOT.’’

Op de parkeerplaats bij de bioscoop organiseren de dames nog even een spontane gilwedstrijd. Mocht iemand uit Eindhoven daar toevallig twee ruw losgescheurde trommelvliezen vinden, die zijn van mij. Binnen wordt voor aanvang van de sinterklaasfilm nog hevig gekat over wie naast de jarige mag zitten, en over welk zakje popcorn van wie is. De veerkracht van de stoelzittingen wordt uitvoerig getest en er wordt ter plekke een wedstrijdje kikvorshup bergaf door het gangpad georganiseerd. De middag eindigt in de auto met een recensie van de film op een geluidsfrequentie waar zelfs honden van zouden gaan janken.

Eerlijk is eerlijk, het was een superleuk feestje. En onze dochter heeft genoten. Maar sinds afgelopen woensdag ben ik wel ook wel toe aan een lockdown van een paar weken…

Terug naar het overzicht