MIJN WORSTELING
Lieve lezer/lezeres/leesmens. Ik worstel al een tijdje met een knagend probleem. Ik ben 47 jaar geleden geboren als man, ik zie eruit als een man, en ik voel me van binnen ook een man. Zonder al te veel vrouwelijke kenmerken voor zover ik kan inschatten. Oké, ik heb ooit een beetje moeten huilen bij het zien van ‘The Notebook’, maar dat telt volgens mij niet. Verder ben ik overtuigd heteroseksueel, en ik vind seks ook gewoon lekker. Gewone poespasloze seks zonder allemaal moeilijke hulpmiddelen en verkleedpartijtjes. Ik haal er bijvoorbeeld geen voldoening uit om mezelf in een volgescheten luier te laten kleineren door een meesteres met een Venetiaans masker en een lederen kattenstaart.
Verder lust ik qua eten vrijwel alles. Vlees vind ik heerlijk, maar ook een vegetarische maaltijd op z’n tijd kan ik zeker waarderen. Ik heb geen glutenallergie of lactose-intolerantie. Ik heb geen fobie voor mensen die smakken tijdens het eten. Of angst voor grote of kleine ruimtes. Ik gebruik geen medicijnen en heb geen psychische aandoeningen waarmee mijn omgeving rekening dient te houden. Ik kom uit een klein dorp maar voel me desondanks helemaal niet achtergesteld. Ik heb geen problemen met de term ‘moedermelk’ of ‘vaderschapsverlof’. En ook niet met gescheiden toiletten trouwens. Ik ben wit. Ik heb geen ruzie met de buurman. En ook niet met de gemeente of met welke andere instantie dan ook. Ik heb nog nooit iemand in elkaar geslagen, en ik heb daar raar genoeg ook helemaal geen behoefte aan. Ook niet om mensen de huid vol te schelden op social media vanwege uiterlijke kenmerken. Andersom word ik zelf ook niet bedreigd. Ik begin rimpels te krijgen maar dat is geen probleem want dat hoort bij ouder worden.
Het stoort het mij niet dat in sprookjes, films en tv-programma’s vaak uitgegaan wordt van een traditionele rolverdeling. Ik ben een fundamentalistische atheïst, maar ik ben anderzijds niet jaloers dat ik ongevraagd geconfronteerd word met ‘hun’ religieuze feestdagen. Omdat ik iedere dag opnieuw helemaal zelf kan beslissen wat ik met mijn leven doe en daarvoor aan geen enkele hogere macht verantwoording hoef af te leggen voelt voor mij namelijk iedere dag als een feestdag. Verder kreeg ik als kind van mijn ouders lang niet altijd waar ik om zeurde, en gek genoeg heb ik tóch een gelukkige jeugd gehad. Sowieso ben ik eigenlijk best gelukkig en tevreden. Ik ben door corona al twee jaar niet op vakantie geweest, en dat vind ik hooguit jammer. En niet veel meer dan dat. Ik ben vorig jaar overigens wel naar een pretpark geweest en daar ben ik bij een attractie geweigerd vanwege mijn lengte. Maar geen trauma aan overhouden of niks!
Kortom, ik heb niks te klagen. En de vraag waar ik nu al een poosje mee rondloop is de volgende: ben ik dan eigenlijk nog wel normaal?
Terug naar het overzicht