Beetje respect graag
Mijn vrouw en ik tintelen al een week en lopen opgewonden door het huis. Overmorgen mogen de kinderen weer naar school. Hoe gezellig het thuisonderwijs ook was, we verlangen toch wel naar wat rust. Even geen Teams, Zoom, Gynzy, Klasseklas, Squla, Snappet, Fruttie de Fred en wat al niet meer. Mijn vrouw en ik hadden vanochtend zelfs een discussie over het tijdstip waarop we de kinderen maandag weer mogen afleveren, zo lang is het al geleden. We twijfelden tussen half negen en tien voor half negen. We hebben besloten om ze voor de zekerheid zondagavond alvast af te zetten bij de poort.
Ik hoor ouders in mijn omgeving zeggen dat ze door het thuisonderwijs enorm veel respect hebben gekregen voor onderwijzers. Geldt op zich ook voor mij. Maar datzelfde respect heb ik in coronatijd gekregen voor meer beroepen. Bijvoorbeeld, toen mijn vrouw afgelopen week onze oudste zoon ging knippen. Zijn haar hing al weken futloos voor zijn ogen. Een ‘lok-down’ noemde hij het zelf. Maar dat simpele opscheren viel wel wat tegen. ,,Kapper maar mee”, riep hij halverwege in paniek. Hij is naar eigen zeggen nu dermate verminkt dat-ie hoopt dat de avondklok verlengd wordt. Want ’s avonds chillen met de matties is met deze coupe quarantaine geen optie. Ook respect voor de kappers dus. En voor de politie. Weet je, eigenlijk moet je gewoon respect hebben voor eenieder die iets oppakt wat jij zelf niet kunt of wilt doen. Of dat nou een onderwijzer, vakkenvuller of zorgmedewerker is. Ik ben allang dankbaar dat mensen ondanks alle tegenwind voorop durven te lopen. Het is makkelijk om vanuit je luie stoel een politicus kapot te maken die zich het zweet in de bilnaad werkt. En natuurlijk worden daarbij fouten gemaakt.
Maar dat is toch logisch? Er is een nieuw virus met een wispelturig ziekteverloop. Er zijn schreeuwende farmaceuten met onbekende vaccins. Er zijn onduidelijke leveringstermijnen en onbetrouwbare distributiekanalen. Elke nieuwe beslissing die wordt genomen stuit onvermijdelijk op tegenstand. En vervolgens vinden die 17 miljoen mensen voor wie je 24/7 bezig bent ook nog eens dat Hugo de Jonge het anders had moeten organiseren. Nou, ik vind dat niet. Ik krijg mijn eigen huishouden maar amper gecoördineerd. Mijn vier kinderen beloof ik regelmatig een gebakken eitje bij de lunch, om er vervolgens achter te komen dat ik nog maar twee eitjes in huis heb, dat de bakboter op is én dat de koekenpan in de vaatwasser staat. Waarna ik verantwoording moet afleggen aan mijn woedende gezin.
Kortom, ik ben wel de laatste die schreeuwt dat het beleid anders moet. Als ik Hugo de Jonge was, zou ik gewoon iedereen vaccineren op zijn of haar eigen verjaardag. Zijn we over precies een jaar klaar. Maar daar hoor je mij niet over…
Terug naar het overzicht