Naaktslakken als wenkbrauwen
Ik ben een beetje bang, mensen. Met angst kijk ik naar de onheilspellende periode ná corona en ná ons sociale isolement. Want nu zitten we allemaal nog lekker veilig en anoniem verscholen achter Netflix, een boek of een spelcomputer. Onzichtbaar voor de buitenwereld. En met een binnen drie maanden schier onmogelijk te verorberen hamstervoorraad chips, worstenbroodjes en frisdrank binnen handbereik.
Maar er gaat een moment komen dat we weer naar buiten mogen. En ik ken jullie eetpatroon niet, maar ik heb alleen al deze week vier keer opgebakken prak van de vorige dag als lunch naar binnen zitten knauwen. Allemaal nom nom nom natuurlijk, maar al die extra calorietjes eraf sporten is binnenshuis vrij lastig. De sportscholen zijn dicht. En nou was ik al niet een hele trouwe bezoeker van mijn bootcampklasje, maar ik zou wel wat oefeningen kunnen gebruiken nu. Ik doe heus nog wel burpees, maar alleen ’s avonds op de bank na een halve liter cola. Opdrukken? Ik druk momenteel helemaal nergens op. Ja, op de afstandsbediening. En op het on/off- knopje van de airfryer. Die anderhalve meter afstand die ik op dit moment moet hanteren is soms nog onhandig.
Ik ben bang dat ik aan het einde van ons opgelegde isolement gewoon niet anders meer kan. Een veel gehoorde zalvende opmerking is dat mensen in deze moeilijke tijden naar elkaar toe groeien. Nou dat ik bevestigen. Centimeter voor centimeter groei ik richting mijn vrouw. En wat als mijn kleding straks niet meer past? Even naar de kledingwinkel voor een maatje groter is lastig. En waarom zou ik eigenlijk ook? Onderuitgezakt op de bank zielloos naar het plafond staren en cheesecake eten kan ook in een slobberige joggingbroek. Maar we groeien als volk de komende maanden niet alleen dicht, maar ook nog eens uit. Tenminste ons haar. Want we kunnen ook nog eens een maand of drie, misschien wel vier, niet naar de kapper. Dat is voor veel mensen een permanent probleem. Of een watergolfprobleem. En wat dacht je van de gesloten schoonheidssalons? Tienermeisjes gaan straks uit pure wanhoop met een watervaste stift zélf van die gitzwarte naaktslakken als wenkbrauwen op hun voorhoofd kliederen. Je moet er allemaal niet aan denken.
Ik ben bang voor wat we na de intelligente lockdown aan zullen treffen, als onze voordeuren weer opengaan. Een onthutsend tafereel van vadsige, ongewassen en onverzorgde stinkhippies. Schichtig om ons heen kijkend met een chocomelsnor. In een besmeurde joggingbroek met afgeveegde borrelnootjescrummie op onze dijbenen. Haren vettig achter de oren geplakt, tanden geel als narcissen. En we waren zo’n mooi verzorgd volkje. Laten we elkaar daarom in de gaten houden, lieve mensen. Beetje gezond eten. Tandjes poetsen. Haartjes wassen. En ’s morgens gewoon nette kleertjes aantrekken. Ja? Dank jullie wel. Stelt me enigszins gerust.
Terug naar het overzicht