Mijn mooiste jaarwisseling ooit
We schrijven 31 december 1994. Ik ben 20 jaar oud en sta samen met mijn vrienden in café Mothers in Heeze, dat inmiddels ter ziele is. Het ziet er blauw van de rook als om middernacht Happy New Year van Abba wordt ingezet. We tellen af, juichen, proosten en vallen elkaar dronken in de armen.Iedereen in de kroeg wenst iedereen een gelukkig nieuwjaar. Jongens geven elkaar ongemakkelijk een hand. Meisjes geven elkaar drie zoenen op de wang. En jongens geven meisjes ook drie zoenen op de wang, maar dan nét wat dichter bij de mond dan de bedoeling is. (#Metoo bestond nog niet).
Bij het trapje, net naast het biljart staat een schuchter meisje. Ze kijkt naar me, en dat snap ik. Ik draag een vale, lichte spijkerbroek die nét te hevig is aangesnoerd door een gevlochten riem. Daarboven een blouse met krullen en andere hysterische patronen. Mijn haardracht houdt het midden tussen een imitatiecoupe van Arnie uit GTST, uitgebreid met hopeloos mislukte bakkebaarden à la Dylan uit Beverly Hills 90210. Ik vermoed dat ze kijkt uit medelijden of leedvermaak.
Op weg naar het toilet besluit ik een omweg via de trap te maken. ,,Gelukkig nieuwjaar”, stamel ik in het voorbijgaan. ,,Gelukkig nieuwjaar”, fluistert ze verlegen terug. ,,Ik heet Ingrid.” Ik geef haar drie zoenen op de wang. Net te dicht bij de mond. Ze stribbelt niet tegen. Ik loens verward in haar twinkelende ogen.
Hoe ik haar uiteindelijk zover heb gekregen om met me mee naar buiten te gaan, weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat ik in de ochtend wakker werd met een confuus gevoel. Enerzijds veroorzaakt door overmatige drankconsumptie, anderzijds omdat ik voelde dat die nacht een kantelpunt was in mijn leven.
Sinds die eerste januari in 1995, kwart over een in de ochtend, zijn Ingrid en ik onafscheidelijk. We hebben inmiddels vier schatten van kinderen. We hebben fijne vrienden, zijn gezond en ontzettend gelukkig samen. We wonen mooi in Sterksel. We accepteren elkaars zwaktes en bewonderen elkaars sterke punten. Wanneer het nodig is, zijn we er altijd voor elkaar. Maar we durven elkaar ook vrij te laten als de situatie daarom vraagt. En zo houden wij elkaar al 25 jaar in balans.
Iedere zaterdagochtend begint voor Ingrid en mij met een vast ritueel. Vanuit bed instrueren we een van onze kinderen om de krant en een kopje koffie te halen. Steevast bladert Ingrid eerst naar mijn stukje: ,,Kijken wat je nu weer voor grappigs hebt verzonnen, mijnheer de columnist.”
Nou schat, ik heb deze keer niks grappigs verzonnen. Ik wil je op deze manier laten weten hoeveel je voor me betekent. De omweg die ik 25 jaar geleden in café Mothers besloot te maken, is mijn beste beslissing ooit. Kus.